Tatuś to najwspanialsza osoba w życiu dziecka i wcale nie umniejszam tu roli mamy. Maluch z tatą tworzy zupełnie inną więź niż z mamą. Wiadomo, mama to zazwyczaj cycuszek (a to jest w pierwszym okresie bóg dla dziecka), bliskość mamowego serduszka i ciepła, zapach, dotyk, głos. Wszystko co dziecko czuło jeszcze będąc w brzuszku. Z mamą zawsze jest najlepiej bo kto inny ukoi smutek i płacz tak dobrze jak  mama ❤ Za to z tatą jest inaczej…

Moja kochana Basia kocha swojego tatusia mega mocno! Za każdym razem, gdy wraca po pracy do domu Basia już na dźwięk domofonu biegnie do drzwi i woła swoim dziecięcym głosikiem: tata tata tata!

Tata jest niezastąpiony przy wspólnych zabawach, kiedy to wygłupia się razem z Basią. Śmieją się, szaleją 🙂 Z tatą można bałaganić, rwać papiery i mazać po ścianach… a mama tylko groźnie wtedy patrzy i narzeka, że będzie musiała sprzątać hehe 😛 Tata jest fajny bo nosi na barana i podrzuca w górę, tak, że chmurki można łapać. Tata to silne ręce do noszenia, do przytulania i głaskania przed snem. Tata najlepiej karmi bo ma niesłabnące pokłady cierpliwości 😉 Czy to w krzesełku Tripp Trapp czy na kanapie, tatuś zawsze potrafi przekonać Basię do zjedzenia 🙂

Kąpiel albo pływanie w basenie wiadomo tylko z tatą! Bo pluskać się można i dzieczeć a tatuś szaleje z Bibi tak samo jakby dzieckiem był. Tata to też najlepszy przyjaciel przed zaśnięciem bo książeczkę poczyta i wytłumaczy małej Bibi dlaczego trzeba iść spać 😉 ah tata to ktoś bardzo ważny w życiu dziecka!

Obserwując tą cudowną relację pomiędzy moją córeczką a jej tatą wzruszam się niesamowicie i jestem dumna, że mam tak wspaniałego męża, który jest cudownym tatą dla naszej Basi. Myślę, że brak taty w życiu dziecka jest czymś, co zostawia ślad i smutek na całe życie. Niestety ja miałam to nieszczęście być wychowywaną tylko przez mamę. Mój tata nas zostawił gdy miałam chyba 3 lata. Nie pamiętam go, nie znam i nie pamiętam tej relacji tata-córka z nim. W sumie to pojawia się tylko na zdjęciach a w moich wspomnieniach jest kimś, na kogo cały czas czekałam. Tata to był taki mit, który nigdy nie miał zagościć w moim życiu a cały czas o nim mówiono. Babcie, mama, ciotki, wujkowie… każdy znał mojego tatę, tylko nie ja 😦 Teraz z perspektywy czasu już na niego nie czekam, jest mi obcym człowiekiem. Po prostu żałuję, że nigdy nie miałam taty. Tym bardziej chcę aby moja Basieńka miała ze swoim tatą swój świat… nawet niedostępny dla mnie mamy ❤ Kocham ich oboje ponad życie.