Każdej jesieni czekam na kilka rzeczy, po pierwsze szaleństwa w liściach, które tak cudownie szeleszczą 🙂 Po drugie jesienne warzywa i owoce (szczególnie zupa dyniowa) i po trzecie Warszawski Festiwal Filmowy! O tak! To jest zawsze hit mojej jesieni i z niecierpliwością czekam na kolejne edycje festiwalu i kolejne niezapomniane filmy które będę miała okazję obejrzeć.

Każdego roku wybieramy filmy, które nas interesują, inspirują, poruszają i pokazują inny, nowy świat. Uwielbiam chodzić na filmy japońskie, koreańskie, rosyjskie, australijskie, na filmy kręcone w Ameryce Południowej. Choć kieruję się przy wyborze zazwyczaj państwem pochodzenia filmu to zwracam też uwagę oczywiście na fabułę 😉 Dla mnie możliwość obejrzenia filmu pokazującego zupełnie inny świat, miejsca do których być może nigdy nie dotrę inaczej niż przez ekran kinowy.

Na WFF chodzę już kilkanaście lat! Wow niezły wynik, prawda 🙂 W tym czasie miałam okazję obejrzeć wiele filmów, niektóre z nich zostały w mojej pamięci do dziś, inne zapomniałam i gdzieś przeleciały przez moją głowę. Do tej pory pamiętam mocno psychologiczny film norweski, filmy japońskie ukazujące tętniące życiem Tokyo, niesamowite filmy koreańskie i ukazujące prozę życia mieszkańców z Ameryki Południowej. Na festiwalu oglądałam premierę kultowego już ,,Berlin Calling,,.

WFF to nie tylko jednak filmy fabularne ale też mega interesujące filmy dokumentalne. Do tej pory wspominam dokument-reportaż o brazylijskich favelach, urzekający w swojej prostocie i ludziach, którzy tak mieszkają. Rewelacyjny.

Rok temu obejrzałam za to jednej z najlepszych dokumentów o tancerzu baletowym Sergei Polunin, znanym ukraińskim baletmistrzu, niesamowicie uzdolniony niegrzecznym chłopaku który kocha tańczyć. Tu możecie obejrzeć najbardziej znany projekt Sergeia (Take me to church). Koniecznie kliknijcie ❤

Co będzie w tym roku? Zobaczymy, czekam na przedsprzedaż biletów i znów na tą festiwalową atmosferę. WFF to dla mnie zawsze początek jesieni 🙂 i to jakiej jesieni! Dobrego dnia dla Was 🙂